The brown planthopper (Nilaparvata

The brown planthopper (Nilaparvata lugens; BPH) is a typical piercing–sucking pest that feeds on rice phloem sap, affecting plant growth and causing “hopperburn” (Watanabe and Kitagawa 2000). Historically considered an occasional pest of rice in tropical Asia, BPH became a severe constraint to rice production following the introduction of high-yielding varieties in the 1960s (Way and Heong 1994). According to the China Agriculture Yearbook (China Agricultural Administration 2008), there were large outbreaks in 2005–2007 with over 25 million hectares infested by rice planthopper (main BPH) populations in each year. BPH infestations have intensified across Asia and the resulting losses are considered a major reason for the fourfold increase in international rice prices since 2003 (Normile 2008). Conventional methods of controlling BPH depend on the use of poisonous chemicals and are costly in terms of labor, chemicals and the environment. Furthermore, overuse of insecticides has reduced the natural enemies of BPH and enhanced resistance of the pest to insecticides (Heinrichs and Mochida 1984). Resistant rice varieties can often interact additively or synergistically with biological control, for example bysuppressing weight gain of insects and by maintaining low BPH populations across multiple generations in a large rice production area (Cohen et al.1997, Jung and Im 2005). Therefore, it is economically and environmentally beneficial to make use of host resistance (Pathak et al. 1969, Sogawa 1982), preferably as part of an integrated pest management strategy. Breeding for resistance is expensive since it requires facilities to undertake controlled testing. Where genetic information is available molecular marker-assisted selection (MAS) can be a highly effective breeding method because it offers rapid and precise selection of a targeted gene (Tanksley et al. 1989). Most studies indicate that moderate and/or polygenic resistance to insects should provide more durable resistance than single major genes (Bosque-Pérez and Buddenhagen 1992, Heinrichs 1986). To date, at least 20 genes for resistance to BPH have been identified in cultivated and wild rice species and assigned to rice chromosomes (Jairin et al. 2010, Jena and Kim 2010, Rahman et al. 2009, Yara et al. 2010). Among those genes, Bph14and Bph15 transferred to rice from O. officinalis, were first mapped in introgression line B5 as QTLs, withQbph1 on chromosome 3, later renamed as Bph14 and Qbph2 on chromosome 4, later renamed as Bph15(Huang et al. 2001). The recent cloning of Bph14 (Du et al. 2009) enables MAS of the gene in breeding programs (Hu et al. 2012).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล (Nilaparvata lugens; เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล) เป็นศัตรูพืชเจาะดูดทั่วไปที่กินนมข้าวใยเปลือกไม้ที่มีผลต่อการเจริญเติบโตและก่อให้เกิด "hopperburn" (วาตานาเบะและ Kitagawa 2000) ถือว่าเป็นอดีตศัตรูพืชเป็นครั้งคราวของข้าวในเอเชียเขตร้อน, เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลกลายเป็นข้อ จำกัด อย่างรุนแรงต่อการผลิตข้าวต่อไปนี้การเปิดตัวของสายพันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูงในปี 1960 (วิธีและ Heong 1994) ตามที่รายงานประจำปีเกษตรจีน (จีนการเกษตรการบริหาร 2008) มีการระบาดใหญ่ใน 2005-2007 ที่มีมากกว่า 25 ล้านไร่กลิ่นเหม็นจากเพลี้ยกระโดดสีข้าว (หลักเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล) ประชากรในแต่ละปี การระบาดเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลได้ทวีความรุนแรงมากทั่วเอเชียและการสูญเสียที่เกิดขึ้นถือว่าเป็นเหตุผลที่สำคัญสำหรับการเพิ่มขึ้นสี่เท่าราคาข้าวในต่างประเทศตั้งแต่ปี 2003 (Normi​​le 2008) วิธีการทั่วไปในการควบคุมเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลขึ้นอยู่กับการใช้สารเคมีที่เป็นพิษและมีค่าใช้จ่ายในแง่ของการใช้แรงงาน, สารเคมีและสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้มากเกินไปของยาฆ่าแมลงที่มีการลดศัตรูธรรมชาติของเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลและทนต่อการเพิ่มขึ้นของศัตรูพืชยาฆ่าแมลง (เฮนริคและ Mochida 1984) พันธุ์ข้าวทนมักจะสามารถโต้ตอบ additively หรือร่วมกับการควบคุมทางชีวภาพเช่น bysuppressing น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของแมลงและโดยการรักษาประชากรเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลที่ต่ำข้ามรุ่นหลายแห่งในพื้นที่การผลิตข้าวขนาดใหญ่ (โคเฮน et al.1997 จองและอิ่ม 2005) ดังนั้นจึงเป็นประโยชน์ต่อเศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อมเพื่อให้การใช้ความต้านทานโฮสต์ (Pathak et al. 1969 Sogawa 1982) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การจัดการศัตรูพืชแบบผสมผสาน พันธุ์ต้านทานที่มีราคาแพงเนื่องจากต้องการสิ่งอำนวยความสะดวกในการดำเนินการทดสอบการควบคุม ในกรณีที่ข้อมูลทางพันธุกรรมที่มีอยู่เลือกเครื่องหมายช่วยโมเลกุล (MAS) อาจเป็นวิธีการเพาะพันธุ์ที่มีประสิทธิภาพสูงเพราะมีการเลือกอย่างรวดเร็วและแม่นยำของยีนที่กำหนดเป้​​าหมาย (Tanksley et al. 1989) การศึกษาส่วนใหญ่แสดงให้เห็นว่าในระดับปานกลางและ / หรือความต้านทานต่อแมลง polygenic ควรให้ความต้านทานความคงทนมากขึ้นกว่ายีนหลักเดียว (Bosque-Pérezและ Buddenhagen 1992 ไฮน์ริช 1986) ในวันที่อย่างน้อย 20 ยีนต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลได้รับการระบุสายพันธุ์ข้าวที่ปลูกและป่าและได้รับมอบหมายให้โครโมโซมข้าว (Jairin et al. 2010 และคิมเจ 2010 เราะห์มาน et al. 2009 Yara et al. 2010) ท่ามกลางยีนเหล่านั้น Bph14and Bph15 โอนไปยังข้าวจากทุม officinalis ถูกแมปครั้งแรกในสายอินโทร B5 เป็น QTLs, withQbph1 บนโครโมโซมที่ 3 ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น Bph14 และ Qbph2 บนโครโมโซมที่ 4 ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น Bph15 (Huang et al. 2001) . โคลนล่าสุด Bph14 (Du et al. 2009) ช่วยให้ MAS ของยีนในโปรแกรมการผสมพันธุ์ (Hu et al. 2012)